نتایج امیدوارکننده آزمایشات بالینی در درمان بی اشتهایی عصبی با سیلوسایبین

استفانی پک و همکارانش از دانشگاه کالیفرنیا ، به 10 زن مبتلا به بی اشتهایی عصبی  (Anorexia)، دوز 25 میلی گرمی سیلوسایبین تجویز کردند  روان درمانگران، شرکت کنندگان را در طول جلسه راهنمایی کردند و در بازه یک روزه و یک هفته ای پس از جلسه درباره این تجربه روانی با آنها گفتگو کردند. قبل و بعد از کارآزمایی بالینی، هر یک از شرکت‌کنندگان معاینه اختلال خوردن (EDE) را تکمیل کردند؛ EDE)معاینه ای است که توسط پزشک انجام می‌شود و شدت اختلال خوردن را در چندین حوزه و در مقیاس 0 تا 6  اندازه‌گیری می‌کند.) محققان دریافتند که به طور متوسط، نگرانی شرکت کنندگان در مورد وزن و فرم بدنشان به ترتیب به میزان 24 و 34 درصد از زمان شروع آزمایش تا یک ماه پس از آن بهبود یافته است. آنها همچنین شاهد کاهش قابل توجهی در اضطراب و وسواس های فکری مربوط به غذا خوردن و تغذیه بودند. علاوه بر این سه ماه پس از درمان، 90 درصد شرکت کنندگان گزارش دادند که نسبت به زندگی خود خوشبین تر هستند و 70 درصد معتقد بودند که کیفیت کلی زندگی آنها بهبود یافته است.

یافته‌های این کارآزمایی با داده‌های اولیه دو کارآزمایی بالینی دیگر که اخیراً در همایشی واقع در دنور کلرادو ارائه شد، مطابقت دارد.

کیت گادفری از امپریال کالج لندن و همکارانش، به 20 زن در محدوده سنی 21 تا 65 سال، سه دوز سیلوسایبین را طی یک دوره یک ماهه به صورت خوراکی، تجویز کردند. همه شرکت‌کنندگان حداقل به مدت سه سال مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی بودند. در این مطالعه، اولین دوز سیلوسایبین 1 میلی گرم بود، دوزی که هیچ تغییر محسوسی ایجاد نمی کند. این موضوع به شرکت کنندگان این امکان را می دهد تا با فرآیند مطالعه و درمانگران سازگار شوند. دو دوز دیگر 25 میلی گرم بودند. مانند مطالعه قبلی، درمانگران، شرکت کنندگان را در طول جلسه راهنمایی کردند و روز بعد در مورد تجربیاتشان با آنها به گفتگو پرداختند. محققان دریافتند که به طور متوسط، نمرات نهایی EDE شرکت کنندگان از قبل از آزمایش تا دو هفته پس از آخرین جلسه آن، تقریباً 30 درصد کاهش یافته است. تاکنون 14 شرکت کننده در معاینات تکمیلی پس از آزمایش حضور پیدا کرده اند. امتیازات EDE در بازه زمانی سه ماهه پس آزمایش، به طور متوسط تقریباً 45 درصد کمتر از قبل از آزمایش است.

در مطالعه ای دیگر، ناتالی گوکاسیان و همکارانش از دانشگاه کلمبیا در نیویورک برای 18 شرکت کننده مبتلا به بی اشتهایی عصبی حداکثر چهار دوز سیلوسایبین در کنار جلسات درمانی هفتگی تجویز کردند. در حالی که نتایج این مطالعه تا اواخر سال جاری در دسترس نخواهد بود، آنها می گویند که به پیشرفت های قابل توجهی دست پیدا کرده اند.

یوئل گلبرت از مرکز پزشکی شبا در اسرائیل می‌گوید: «درمان‌های بی‌اشتهایی موجود، برای تعداد زیادی از بیماران، موثر نیستند و این درحالی است که داروهای روان‌گردان، برای درمان اختلالات خوردن، به صورت معنی داری موثر هستند. »

گوکاسیان می‌گوید: «هنوز مطالعات گسترده ‌تری برای درک اینکه آیا روان‌گردان‌ها بی‌اشتهایی را درمان می‌کنند یا خیر مورد نیاز است. مسئله بعدی این است که اگر پاسخ مثبت باشد، چگونه می‌توان آنها را با برنامه‌های درمان اختلالات تغذیه ای ادغام کرد؛ زیرا با فرآیند پیچیده ای مواجه هستیم که معمولاً چندین نوع متخصص از جمله متخصصان تغذیه، درمانگران و روان‌پزشکان را شامل می‌شود.»

بسته به شدت بیماری، برخی از افراد در برنامه‌های درمانی بستری شده یا پذیرش می‌شوند و ممکن است استفاده از داروهای روانگردان در انتهای این برنامه های درمانی مؤثرتر باشد.

Journal reference: Nature Medicine DOI: 10.1038/s41591-023-02455-9