درمان اختلال اضطراب فراگیر با سیلوسایبین
اختلال اضطراب فراگیر (GAD)
اختلال اضطراب فراگیر (GAD) نوعی اختلال روانی است که با نگرانی بیش از حد و غیرقابل کنترل درباره اتفاقات روزمره زندگی شناسایی می شود. افراد مبتلا به GAD اغلب اضطراب مداوم و شدیدی را تجربه می کنند که می تواند در عملکرد روزانه آنها اختلال ایجاد کند.
علائم GAD شامل نگرانی مداوم در زمینه های مختلف زندگی، مشکل در کنترل نگرانی، بی قراری، خستگی، اختلال در تمرکز، تحریک پذیری، تنش عضلانی و اختلالات خواب است. GAD می تواند یک چالش طولانی مدت بوده و به سایر اختلالات روانی مانند افسردگی منجر شود.
فهرست مطالب (کلیک کنید)
علائم اختلال اضطراب فراگیر GAD
علائم اختلال اضطراب فراگیر (GAD) می تواند به شکل جسمی و روانی نمایان شود. با توجه به مطالعات موسسه ملی سلامت روان آمریکا (NIMH) و مرکز مطالعات پزشکی جان هاپکینز، علائم رایج GAD عبارتند از:
علائم روانی:
- نگرانی بیش از حد و غیر قابل کنترل درباره اتفاقات روزمره
- مشکل در کنترل نگرانی
- نا آرامی یا احساس بی قراری
- اختلال در تمرکز
- تحریک پذیری
- حواس پرتی
- نگرانی و تنش مداوم
- مشاهده شدیدتر مشکلات
- تفکر بیش از حد درباره اهداف یا راه حل ها
- فکر کردن به بدترین حالت ممکن
- دیدن همه وقایع به شکل یک تهدید حتی به غلط
- نا آرامی یا احساس بی قراری
- عدم اطمینان
- ترس از انتخاب اشتباه
- افزایش وسواس و تحریک پذیری
علائم جسمی:
- مشکل در خوابیدن
- تنش یا درد عضلانی
- کوفتگی یا احساس خستگی دائمی
- لرزش یا انقباض
- سردرد
- تعریق
- حالت تهوع یا معده درد
- تنگی نفس یا مشکل در تنفس
- احساس سبکی سر
- تکرر ادرار
- مشکل در بلعیدن
- سندرم روده تحریک‌پذیر
لازم به ذکر است که GAD می تواند توسط عوامل مختلفی از جمله فشار خانواده یا محیط و بیماری های مزمن دیگر هم ایجاد شود.
علل ابتلا به اختلال اضطراب فراگیر GAD
اختلال اضطراب فراگیر (GAD) توسط ترکیبی از عوامل بیولوژیکی، محیطی و روانی ایجاد می شود.
عوامل زیر ممکن است خطر ابتلا به GAD را افزایش دهند:
- شخصیت: فردی که خلق و خوی منفی دارد یا از هرگونه خطر دوری می کند، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به GAD باشد.
- ژنتیک: مطالعات نشان داده است که افرادی که سابقه خانوادگی اختلالات اضطرابی دارند بیشتر در معرض ابتلا به GAD قرار می گیرند؛ به طور خاص، تغییرات در ژن‌های مربوط به تنظیم انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند سروتونین و دوپامین، و همچنین ژن‌های دخیل در پاسخ به استرس، در افزایش احتمال ابتلا به GAD نقش دارند.
- تجربه: افراد مبتلا به GAD ممکن است سابقه تغییرات مهم در زندگی، تجربیات آسیب زا یا منفی در دوران کودکی، یا یک حادثه ناگوار را داشته باشند.
- بیماری های مزمن پزشکی یا سایر اختلالات سلامت روان خطر ابتلا به GAD را افزایش می دهد.
- سوء مصرف مواد: سوء مصرف مواد می تواند خطر ابتلا به GAD را افزایش دهد. اگر فردی داروهای خاصی مصرف کند یا به اختلال سوء مصرف مواد مبتلا باشد، ممکن است اضطراب را به عنوان یکی از علائم بیماری تجربه کند. انواع متعددی از داروها پتانسیل ایجاد این وضعیت را دارند.
- عوامل اجتماعی-اقتصادی و قومیتی: اقلیت های فقیر جامعه، به ویژه مهاجران، بیشتر در معرض خطر ابتلا به GAD هستند.
- عوامل فرهنگی: انتظارات فرهنگی مانند نقش های جنسیتی نیز ممکن است باعث ابتلا به GAD شود.
- شیمی مغز: اگر مسیرهای مرتبط با نواحی خاص مغز دچار اختلال شود، می تواند منجر به مشکلاتی در تنظیم خلق و خو و اضطراب شود. اعتقاد بر این است که داروها، روان‌درمانی‌ها یا درمان‌های جایگزینی که این انتقال‌دهنده‌های عصبی را هدف قرار می‌دهند، ارتباط بین مدارها را تقویت می‌کنند و علائم مرتبط با اضطراب و افسردگی را کاهش می‌دهند.
- بیماری ها: اضطراب ممکن است به دنبال برخی بیماری های خاص ایجاد شود، مانند پرکاری تیروئید، که منجر به افزایش سطح هورمون ها می شود. علاوه بر این، انواع بیماری های مزمن هم خطر ابتلا به اختلال اضطراب فراگیر (GAD) را افزایش می دهند.
درمان اختلال اضطراب فراگیر
GAD یا اختلال اضطراب فراگیر معمولاً به وسیله ترکیبی از دارو و روان درمانی مهار می شود. داروهای اولیه مورد استفاده برای درمان GAD داروهای ضد افسردگی مانند SSRI ها و SNRI ها و همچنین داروهای ضد اضطراب مانند بنزودیازپین ها هستند. این داروها معمولا چند هفته پس از مصرف اثر می کنند و ممکن است عوارض جانبی داشته باشند.
روان‌درمانی، به‌ویژه CBT، روش های جدیدی برای تفکر، رفتار و پاسخ به موقعیت ها ایجاد می کند و در نهایت منجر به کاهش اضطراب و نگرانی در فرد می شود.
ACT یا درمان پذیرش و تعهد یکی دیگر از گزینه های درمانی برای GAD است. در کنار دارو و روان‌درمانی، مشاوره، تکنیک‌های آرام‌سازی و تغییر سبک زندگی برای به حداقل رساندن استرس و اجتناب از محرک‌ها نیز ممکن است بخشی از رویکرد درمانی برای GAD باشد.
داروها
داروهایی که معمولا برای درمان اختلال اضطراب فراگیر (GAD) تجویز می شوند عبارتند از:
داروهای ضد افسردگی:
مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs): این داروها معمولاً برای درمان افسردگی استفاده می‌شوند و با عوارض جانبی مانند سردرد، حالت تهوع یا مشکل در خواب همراه هستند.
مهارکننده های بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین (SNRIs):
SNRI ها نیز برای درمان افسردگی استفاده می شوند و می توانند به کاهش علائم GAD کمک کنند. همچنین ممکن است چندین هفته طول بکشد تا اثر کنند.
بنزودیازپین ها: این داروها مانند آلپرازولام، کلونازپام و لورازپام برای تسکین فوری اضطراب شدید استفاده می شوند. با این حال، بنزودیازپین ها به دلیل خطر اعتیاد و احتمال سوء استفاده معمولا به عنوان درمان کوتاه مدت تجویز می شوند.
بوسپیرون: یک ضد اضطراب غیر بنزودیازپینی که برای درمان GAD در بزرگسالان تایید شده است.
پرگابالین: دارویی که به زیرواحد α2δ کانال های کلسیمی وابسته به ولتاژ متصل شده و باعث کاهش انتشار انتقال دهنده های عصبی می شود. پرگابالین یا لیریکا یک داروی ضدتشنج و ضداضطراب است. این دارو برای درمان صرع، دردهای عصبی، اختلال اضطراب فراگیر و غیره استفاده می‌شود. این دارو اعتیادآور است و نباید بدون تجویز پزشک استفاده شود.
روان درمانی
درمان شناختی رفتاری (CBT)
درمان شناختی رفتاری (CBT) یک نوع روان درمانی کاملاً سازمان یافته است که معمولاً در درمان اختلال اضطراب فراگیر (GAD) به کار می رود. رویکرد CBT برای درمان GAD شامل چندین مؤلفه کلیدی، از جمله تحلیل عملکرد فرد، ارائه آموزش روانی، کاوش در رفتارها و احساسات جدید (مانند تکنیک های مواجهه و آرامش) و استفاده از یک چارچوب شناختی است. در طول CBT، درمانگر به بیمار در شناسایی و به چالش کشیدن افکار و باورهای منفی که به اضطراب و نگرانی او منجر می شوند، کمک می کند. هدف نهایی این است که این افکار منفی را با افکار و ایده های مثبت و واقع بینانه تر جایگزین کنیم و در نتیجه سطح اضطراب را کاهش داده و کیفیت کلی زندگی فرد را بهبود ببخشیم. CBT برای GAD معمولاً یک درمان کوتاه مدت و هدفمند است که بر تعامل پیچیده بین افکار آگاهانه، احساسات و رفتارهای منجر به اضطراب تمرکز دارد. برای کسب مهارت های جدید در مقابله با مشکلات و کاهش اضطراب، درمانگران ممکن است از تکنیک های مختلفی از جمله مواجهه درمانی، تکنیک های آرام سازی و بازسازی شناختی استفاده کنند. CBT را می توان در قالب های مختلف مانند درمان فردی، گروه درمانی و CBT ارائه شده از طریق اینترنت (I-CBT) اجرا کرد.
درمان پذیرش و تعهد (ACT)
درمان پذیرش و تعهد (ACT) یک رویکرد روان درمانی است که تأثیر خود را در بهبود اختلالات اضطرابی، از جمله اختلال اضطراب فراگیر (GAD) نشان داده است. ACT تأکید زیادی بر پذیرش افکار، احساسات و علائم منفی دارد، در حالی که به طور همزمان افراد را تشویق می‌کند تا به جای بروز دادن رفتارهای ناشی از احساسات، بر اساس ارزش‌های خود عمل کنند. در زمینه GAD، ACT شامل کمک به افراد در تبیین ارزش های خود و متعهد شدن به رفتارهایی است که با آن ارزش ها همسو هستند. این روش درمانی بسیار تعاملی و عملی است و بسیاری از مفاهیم به طور فعال در طول جلسات درمانی به کار گرفته می شوند. مدت زمان درمان ACT بسته به نیازهای خاص بیمار می تواند متفاوت باشد، اما معمولاً یک دوره 12 هفته ای برای درمان توصیه می شود. این رویکرد اغلب همراه با سایر رویکردهای درمانی، مانند دارو درمانی و رفتار درمانی شناختی، برای بهینه سازی نتایج درمانی بیمار مورد استفاده قرار می گیرد.
سیلوسایبین و اختلال اضطراب فراگیر
سیلوسایبین، که ماده موثره موجود در “قارچ های جادویی” است، به دلیل توانایی در کاهش علائم اضطراب، افسردگی و سایر اختلالات سلامت روان، توجه زیادی را به خود جلب کرده است. تحقیقات اخیر نشان می دهد که سیلوسایبین ممکن است مکانیسم اثر منحصر به فردی داشته باشد که می تواند درمان های جدیدی برای درمان اختلال اضطراب فراگیر (GAD) ارائه دهد.
در یک نمونه گیری تصادفی و کنترل‌شده که اخیراً انجام شد، اثرات یک دوز سیلوسایبین و یک دوز نیاسین بر روی بیمارانی که ناراحتی روانی مرتبط با سرطان را تجربه می‌کردند، با هم مقایسه شد. این مطالعه نشان داد که روان درمانی به کمک سیلوسایبین تا هفت هفته پس از درمان منجر به بهبود ناراحتی روانی و وجودی و همچنین کیفیت زندگی می شود. علاوه بر این، پس از بررسی های مجدد در بازه 6 ماهه پس از مصرف، بخش قابل توجهی از شرکت کنندگان (60-80٪) همچنان سازگاری با معیارهای بالینی و پاسخ های ضد افسردگی یا ضد اضطراب را داشتند. از 16 شرکت کننده ای که با آنها تماس گرفته شد، 15 نفر با شرکت در این مطالعه موافقت کردند که به طور متوسط در بازه 3.2 و 4.5 سال پس از استفاده از سیلوسایبین قرار داشتند. یافته‌ها نشان داد که کاهش اضطراب، افسردگی، ناامیدی، تضعیف روحیه و اضطراب مرگ در هر دو دسته اول و دوم ادامه داشت و تاثیر زیادی بر افراد گذاشته بود. در دسته دوم (4.5 سال)، تقریباً 60 تا 80 درصد از شرکت‌کنندگان همچنان پاسخ‌های ضد افسردگی یا ضد اضطرابی قابل توجهی داشتند.
جالب توجه است که شرکت کنندگان در این مطالعه تغییرات مثبت در زندگی خود را به تجربیات خود در درمان با کمک سیلوسایبین نسبت دادند. اکثریت قابل توجهی، از 71 تا 100٪ از شرکت کنندگان، این تجربیات را از نظر شخصی معنادار و از نظر روحی مهم در نظر گرفتند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که روان‌درمانی به کمک سیلوسایبین در ارائه درمان های طولانی‌مدت برای اختلالات روانپزشکی مرتبط با سرطان، موثر است.
مطالعات متعدد شواهدی ارائه کرده اند که نشان می دهد روان درمانی به کمک سیلوسایبین می تواند منجر به کاهش قابل توجه و طولانی مدت اضطراب و افسردگی در بین بیماران شود. به عنوان مثال، یک آزمایش تصادفی در سال 2016 نشان داد که سیلوسایبین منجر به کاهش قابل توجهی در اضطراب و افسردگی می شود، دقیقا همانطور که توسط پزشکان و خود بیماران ارزیابی شده است. علاوه بر این، مشخص شد که سیلوسایبین درمانی معیارهای کیفیت زندگی، معنای زندگی، پذیرش مرگ و صلح درونی را نیز بهبود می بخشد.
در مطالعه ای که در موسسه جان هاپکینز انجام شد، اکثر بیمارانی که با اضطراب پس از ابتلا به سرطان درگیر بودند، تغییرات مثبتی را در خلق و خو و رفتار خود پس از دریافت یک دوز سیلوسایبین گزارش کردند. هدف این مطالعه پرداختن به اضطراب وجودی است که معمولاً افراد دارای سرطان بدخیم با آن مواجه می‌شوند. در نهایت، نتایج امیدوارکننده بود و به طور مداوم تغییرات مثبتی در نگرش‌ها، خلق و خو و رفتار بیماران نشان داده شد.
پتانسیل سیلوسایبین برای کاهش اضطراب و افسردگی ، اشتیاق روز افزونی را به کاربرد درمانی آن ایجاد کرده است. با این حال، تحقیقات بیشتر برای اطمینان از ایمنی و اثربخشی آن ضروری است.
اثرات درمانی سیلوسایبین بر اختلالات اضطرابی، به توانایی آن در تعدیل عملکرد مغز و ارتقاء انعطاف پذیری عصبی مربوط می شود. سیلوسایبین با گیرنده های سروتونین در مغز تعامل دارد و منجر به تغییراتی در فعالیت عصبی و نحوه اتصال آنها می شود. این نوسان در شبکه های مغزی زمینه ساز تغییرات عمیق در ادراک و شناخت افراد تحت تاثیر سیلوسایبین است و می تواند به اثرات درمانی آن بر اضطراب کمک کند.
نتیجه گیری
اختلال اضطراب فراگیر (GAD) یک اختلال جدی و اغلب ناتوان کننده است که تعداد قابل توجهی از مردم را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد.
بر اساس شواهد فعلی، سیلوسایبین به عنوان یک ابزار درمانی بالقوه برای اختلالات اضطرابی، به ویژه هنگامی که با روان درمانی ترکیب شده و در محیط های کنترل شده اجرا می شود، موثر است. با این حال، تحقیقات گسترده تری برای تعیین قطعی کارایی و ایمنی آن ضروری است.
