سیلوسایبین و درمان PTSD
تعریف تروما
تروما (ضربه روحی و روانی) در پزشکی به واکنش های روانی جدی گفته می شود که پس از قرار گرفتن در معرض یک رویداد آسیب زا یا استرس زا ایجاد می شود. تروما نتیجه رویدادهای ناراحت‌کننده و استرس‌زایی است که احساس امنیت فرد را از بین میبرد و باعث احساس خطر و درماندگی می شود. ترومای روانی فرد را درگیر اضطراب، احساسات و خاطرات ناراحت‌کننده می کند، احساساتی که در طول زمان بهبود نیافته و از بین نمی‌روند. همچنین می‌تواند باعث بی‌حسی، قطع ارتباط و عدم اعتماد به دیگران شود. همه ما در مقطعی از زندگی خود تروما را تجربه می کنیم، اما سلامتی ما بستگی به این دارد که چگونه اثرات آن ضربه را مدیریت کنیم. تخمین زده می شود که حدود 70 درصد از بزرگسالان در جهان حداقل یک رویداد آسیب زا را در طول زندگی خود تجربه می کنند. 20 درصد از افراد پس از تجربه یک رویداد آسیب زا، دچار تروما شده و حدود 13 میلیون نفر سالانه به اختلال مرتبط با تروما مبتلا می شوند.
فهرست مطالب (کلیک کنید)
چه افرادی دچار تروما می شوند؟
همه کسانی که یک رویداد استرس زا را تجربه می کنند الزاما دچار تروما نمی شوند. برخی از افراد علائمی را نشان می‌دهند که پس از چند هفته برطرف می شود، درحالی که برخی دیگر آثار طولانی مدت تری خواهند داشت.
علائم عاطفی و روانی که در اختلالات ناشی از تروما مشابه هستند عبارتند از:
- اضطراب یا نگرانی بیش از حد در موقعیت های امن
- احساس ناتوانی درحفظ آرامش
- احساس گناه برای زنده ماندن به جای دیگران
- داشتن یک تصویر منفی از خود
- کابوس یا وحشت شبانه
- مشارکت در رفتارهای خطرناک
- واکنش شدید همراه با ترس شدید در موقعیت های امن
- رنج شخصی شدیدی که با شدت عامل استرس تناسبی ندارد.
- مختل شدن زندگی فرد توسط عوامل استرس زا
- مشکل در ایجاد یا حفظ روابط
- افکار صدمه زدن به خود یا دیگران
علائم جسمی تروما عبارتند از:
- بی خوابی یا کابوس
- خستگی
- به راحتی شوکه شدن
- ضربان قلب شدید
- سرگیجه و تحریک پذیری
- تنش عضلانی و درد
- تعریق
- احساس پرش
- اختلال گوارشی
- اختلال در تمرکز
| نوع اختلال | توضیحات | علائم و نحوه تشخیص |
|---|---|---|
اختلالات سازگاری | فردی که به این اختلال روانشناختی دچار می‌شود نمی‌تواند با یک رویداد استرس‌زا یا تروماتیک مانند شکست عشقی، اخراج از کار، پذیرفته نشدن در کنکور و… سازگارشود و واکنش فرد برای نوع رویدادی که رخ داده قوی تر از حد انتظار است. | افرادی اندوهگین، افسرده، زودرنج، ناامید و نگران بوده و ممکن است پیاپی گریه کنند. آستانه‌ی تحمل کسانی که دچار اختلالات سازگاری هستند بسیار کم است و به سادگی خشمگین می‌شوند |
اختلال درگیری اجتماعی مهار نشده (DSED) یا اختلال شخصیت امتزاجی | مشخصات این اختلال شخصیتی شامل بی‌ثباتی در روابط اجتماعی، احساس عمیق ناراحتی و ترس از ترک شدن، ناتوانی در تشخیص و تعریف خود و عدم قابلیت تعریف روابطی است که با دیگران برقرار می‌کند. | این افراد در زمینه‌هایی مانند اعتماد به نفس، خودکشی، مصرف مواد و اختلالات عصبی دچار مشکلات هستند. |
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) | این اختلال در پی تجربه یا مشاهده ی یک اتفاق وحشتناک ایجاد می شود. | فلش بک، کابوس شبانه، جدایی (از خود یا واقعیت)، اضطراب شدید، تحریک‌پذیری و افکار مزاحم از علائم این اختلال است. |
اختلال استرس حاد (ASD) | بر اثر نوعی آسیب یا تروما به وجود می آید. تجربه ای که از نظر عاطفی دردناک، آزاردهنده یا شوکه کننده باشد و آثار روانی در فرد باقی بگذارد، سبب بروز این اختلال می شود. | مدت زمان پریشانی روانی در این اختلال برخلاف PTSD تنها سه روز تا یک ماه پس از قرار گرفتن در معرض یک رویداد آسیب‌زا طول می‌کشد. |
اختلال دلبستگی واکنشی (RAD) | نوعی خلق و خو یا اختلال رفتاری است که بر توانایی فرد در ایجاد و حفظ روابط تأثیر می گذارد. | این اختلال در اوایل کودکی مشخص شده و در صورتی بوجود می اید که نیاز های اولیه کودک به راحتی براورده نشوند و نتواند ارتباطات پر احساس و سرشار از حمایتی را با دیگران ایجاد نماید . |
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
انواع رویدادهای آسیب زا که منجر به PTSD می شوند عبارتند از:
- قرار گرفتن در معرض جنگ
- خشونت فیزیکی در کودکی
- خشونت جنسی
- اهانت فیزیکی
- تهدید شدن با اسلحه
- تصادف
عوامل ایجاد کننده استرس پس از سانحه (PTSD)
افراد در تمام سنین دچار اختلال اضطراب پس از سانحه می شوند. با این حال، برخی عوامل احتمال بروز PTSD را تشدید می کند این عوامل عبارتند از:
- تجربه ی آسیب روحی بلندمدت و شدید
- قبلا تجربه ی آسیب روحی را داشته باشید، مثلا خشونت و تجاوز در کودکی
- اشتغال به کاری که خطر قرار گرفتن در معرض سانحه را بالا میبرد، مانند پرسنل ارتش و نیروی امداد
- ابتلا به سایر اختلالات روانی، مثل اضطراب و افسردگی
- اختلال سوء مصرف مواد، مانند مصرف بیش از اندازه ی الکل و مواد
- برخوردار نبودن از حمایت خانواده و دوستان
- سابقه ی اختلال روانی در بستگان نزدیک، مثل اضطراب و افسردگی
علائم و معیارهای تشخیص استرس پس از سانحه (PTSD)
اختلال استرس پس از سانحه یک پدیده پیچیده است. گام اولیه در تشخیص بیماری، گرفتن شرح حال دقیق از بیمار می باشد. برای بیمار گاهی اوقات توصیف ماهیت و شدت رویداد آسیب زا چالش برانگیز بوده و ممکن است فرد از ذکر آن اجتناب کند. با این حال، نحوه ارائه‌ی بیمار از وضعیت خود و طول مدت علائم در تشخیص دقیق بسیار مفید است. هر گونه اختلال روانی در بیمار مانند افسردگی یا اضطراب، افکار خودکشی یا تلاش های قبلی، سوء مصرف مواد و دیگر شرایط بحرانی، باید توسط پزشک به طور دقیق مورد ارزیابی قرار گیرد. سپس اختلالات یا ناراحتی های قابل توجه عملکردی در زمینه های مختلف زندگی فرد مطالعه شود تا معیاری دقیق از وضعیت روانی و جایگاه اجتماعی او به دست آید. آزمون های روانشناختی مانند چک لیست (PCL) و مقیاس تروما دیویدسون (DTS) می تواند در تشخیص اولیه این بیماری به افراد کمک کند.
معیارهای تشخیص PTSD عبارتند از :
- عوامل استرس زا: قرار گرفتن در معرض مرگ، جراحت یا خشونت جنسی (وقوع یا تهدید به وقوع آن)
- علائم متاثر از عامل استرس زا: وجود یک یا چند علامت مرتبط با رویداد تروماتیک و شروع آن ها پس از وقوع تروما
- اجتناب: فرار و تلاش مداوم برای دوری از محرک های مربوط به یک رویداد آسیب زای خاص
- تغییرات منفی در خلق و خو: تغییرات منفی در خلق و خو که پس از یک رویداد آسیب زا شروع یا تشدید شده است.
- افزایش برانگیختگی و واکنش پذیری: واکنش پذیری و برانگیختگی فرد که پس از رویداد تروماتیک آغاز شده یا افزایش یافته باشد.
- مدت زمان: تداوم علائم برای بیش از یک ماه
پاتوفیزیولوژی اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
در افراد مبتلا به PTSD علیرغم استرس مداوم، سطوح کورتیزول بیمار پایینتر و سطح فاکتور آزادکننده کورتیکوتروپین (CRF) بالاتراز متوسط است. CRF آزاد شدن نوراپی نفرین را توسط قشر مغز (سینگولیت قدامی) تحریک می کند که منجر به افزایش پاسخ سمپاتیک می شود. پاسخ سمپاتیک به صورت افزایش ضربان قلب، فشار خون، افزایش واکنش پذیری و تحریک پذیری ظاهر می شود. همچنین برخی از مطالعات تغییر عملکرد سایر سیستم های انتقال دهنده عصبی مانند GABA، گلوتامات، سروتونین، نوروپپتید Y را در بیماران مبتلا به PTSD نشان می دهند. در پی این تغییرات، غلظت سروتونین کاهش می‌یابد که سبب تغییر میزان ارتباط بین مناطق آمیگدال و هیپوکامپ مغز شده و عملکرد روانی و شناختی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد.
روش های مدیریت و درمان استرس پس از سانحه (PTSD)
تشخیص زودهنگام و مداخله هرچه سریع تر برای درمان موثر و به حداقل رساندن پیامدهای طولانی مدت مرتبط با PTSD امری ضروری است. روش های درمانی متعددی وجود دارند که می تواند به افراد آسیب دیده در اثر تروما کمک کند تا با علائم خود کنار بیایند و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند. این روش ها شامل: درمان شناختی-رفتاری (CBT)، حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکت چشم (EMDR)، مواجهه درمانی(Narrative exposure therapy) ، روان درمانی حسی-حرکتی، طب سوزنی (Acupuncture) و درمان دارویی است.
این درمان‌ها باعث کاهش نشانه‌های تروما، بهبود وضعیت شناختی و روانی فرد و بهبود کیفیت زندگی او می شوند. باید به این نکته توجه داشت که تشخیص زودهنگام تروما به تسریع روند درمان کمک بسزایی می‌کند. مطالعات نشان داده اند که درمان با استفاده از داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد روان پریشی برای افرادی که در طول سال ها دچار اختلالات مزمن یا آسیب های متعدد شده اند، ممکن است اثر بخش نباشد.
پتانسیل سیلوسایبین برای درمان استرس پس از سانحه(PTSD)
با شناخت روش‌های درمانی مختلفی که برای اختلالات مرتبط با تروما وجود دارد، پتانسیل درمانی سیلوسایبین برای کاهش و بهبود علائم PTSD از اواخر دهه 1990 مورد توجه محققان قرار گرفته است. بهبود قابل توجه و پایدار شدن علائم بهبودی از جمله افزایش تمرکز و روحیه در بیماران ، از مشخصه های درمان مبتلایان به PTSD، با سیلوسایبین می باشد
سیلوسایبین چه اثری بر مغز دارد؟
مطالعه ی پیش بالینی که در سال 2013 در دانشگاه فلوریدا جنوبی انجام گرفته است نشان می دهد که سیلوسایبین (ترکیبی که در قارچ‌های توهم‌زا وجود دارد) منجر به ایجاد نورون‌های جدید به ویژه در ناحیه هیپوکامپ مغز می شود و مرکز احساسات و حافظه مغز را تحریک می‌کند. این ماده سبب غلبه بر شرایط ترس شده و همچنین سبب تحریک رشد مجدد سلول های عصبی در بخش هایی از مغز که مسئول احساسات و حافظه هستند، می شود.
کارآزمایی های بالینی و اثر بخشی سیلوسایبین در درمان PTSD
در مطالعه ای که در دانشگاه امپریال کالج لندن توسط رزمن و همکارانش منتشر شد، بیماران پس از درمان با سیلوسایبین، تمایل بیشتری برای پذیرش همه احساسات خود (از جمله احساسات منفی) نشان دادند. محققان بر این باورند که سیلوسایبین پردازش خاطرات و تجارب منفی را به طور حاد تسهیل می کند و به بیماران اجازه “ارتباط مجدد” با احساسات خود را می دهد. جامعه علمی همچنین به مطالعه در مورد پتانسیل های درمانی سیلوسایبین در درمان PTSD پیچیده (C-PTSD) پرداختند. علائم PTSD پیچیده می تواند مشابه اما پایدارتر و شدیدتر از علائم PTSD معمولی باشد و ممکن است تا سال ها بعد از سانحه بروز پیدا نکند. محققان معتقدند سیلوسایبین می تواند در روند بهبودی C-PTSD نقش داشته باشد. نتایج حاصل، نشان دهنده اثر بخشی سیلوسایبین در کارآزمایی های بالینی و همچنین پیشرفت‌های نوید بخشی در درمان اختلالات مربوط به PTSD هستند. با آگاهی بخشی و تشویق افراد برای دسترسی به درمان های موجود، نگرانی و علائم مرتبط با این اختلالات کاهش می یابد و پایبندی آن ها به روند درمان بیشتر می شود.
